از روزی‌که شهرداری‌ها حالت خودگردان به‌خود گرفته‌اند، معمولا دست شورا و شهرداران یا به سمت جیب مردم در عوارض، پروانه ساختمان و… دراز بوده یا آن دسته از شهرداران و شوراها که ارتباطات قوی‌تر استانی و کشوری داشتند با تقدیم برنامه مطالعاتی توانستند با رایزنی بودجه بیشتری برای امور شهری کسب کنند.
هر چند این نوع بودجه‌ها سرفصل خاص خود را دارند و اینگونه نیست که فردی حقوقی به‌واسطه ارتباطاتش برود میلیاردی برای شهر بودجه گیرد و برگردد بلکه سرفصل‌های تعریف شده مثل بودجه حوادثی دارد که در چارچوب خاصش باید برنامه تعریف و رایزنی شود، البته تعاریف بودجه و فرایند اخذ بودجه در یادداشت‌های متعدد نگارنده ذکر شده است.
اما در این میان آن مدیریت شهری و پارلمان شهری بهتر کارایی و اثربخشی داشتند و دارند که با دیدی آینده نگرانه در راستای خدمات شهری، سرمایه‌گذاری‌های متجانس با رسالت شهرداری و امور شهری جهت درآمد پایدار، اجرای پروژه درآمدزا انجام دهند.
صد البته نویسنده این یادداشت تاکید بر انضباط مالی، پاکدستی مالی در تمامی مراحل طراحی، ساخت پروژه و نظارت بر روند کیفیت ساخت مجموعه و سپس مناقصه قانونی برای اجاره عادلانه دارد.
مع الوصف بعد از مراحل اخذ وام، با اجاره بها پرداخت اقساط انجام می‌شود و بعدش به سوددهی و سرمایه‌ای که برای شهر می‌ماند به شرطی که دقت شود دستگاه‌ها رو به فرسودگی نروند و شیوه قرارداد ها با پیمانکاران و مستاجران بر مبنای قانون باشد.
در همین موارد، ما به کرار بحث درآمد زایی از راه اقتصاد گردشگری را شنیده ایم تا از درآمد حاصله برای امور شهری هزینه شود شهری که 60 درصد درآمدش باید پرداخت حقوق و مزایای کارکنان شهرداری، مدیران شهرداری و حق الجلسه شورا باشد که انتظار می رود این عزیزان نیز به هیچ وجه در کار مردم، امور محوله موظفی و قانونی کوتاهی و کاهلی نداشته باشند.
اما تعجب و سوال از شهردار، سرپرست شهرداری و شورا در این هست، پارک جوان کندوان پل سفید که خود در مقیاس کوچکتر می تواند در مسیر همان اقتصاد گردشگری باشد که 10 سال گذشته مجموعه فروشگاهی و رفاهی برای مسافران و همشهریان ساخته شده است؛ اما مدتها واحد فروشگاهی به حال خود رها شده بود، اگر واحد فروشگاهی عادلانه برای آن اجاره تعریف شود که مستاجر یا پیمانکار از عهده آن برآید و مردد در ادامه کار نشود، هم می تواند ماهیانه درآمدی نصیب شهرداری نماید هم حدود 5 جوان بومی از شهروندان پل سفید در آن مجموعه مشغول بکار شوند ضمن اینکه امور رفاهی برای مسافران فراهم می شود.
چرا و به چه دلیل این مجموعه تجاری، رفاهی و گردشگری به حال خود رها شده و اگر مراقبت نشود تبدیل به مخروبه ای خواهد شد(هرچند مسافران از آلاچیق ها و محوطه حاشیه جاده بهره می برند اما مجموعه درآمد مدتهاست تعطیل است)
و دیگر سوال آنکه آیا واقعا شهرداری به همان سبک سرمایه گذاری CNG نمی تواند حداقل حدود 20 الی 30 مغازه بدون واسطه در کندوان تا نرسیده به پل شورمست احداث نماید و صددرصد سهام آن متعلق به شهرداری شود ، شهرداری که استادکار، بنا، قشر زحمتکش کارگر و راننده را در اختیار دارد، ماسه و بتن آماده را از خود در اختیار دارد و زمین شهری مهیا، پس تعلل برای چیست؟ واقعا اینکار هم سرمایه گذار می خواهد که 65 درصد واگذار به سرمایه گذار شود؟! کار دشوار و پرخرجی نیست که شهرداری و شورا از عهده آن بر نیایند.
بی هیچ تعارفی منتظر پاسخ شورای محترم، سرپرست محترم شهرداری، شهرداری که تا چند ماه پیش بر مسند شهرداری قرار داشت و سایر دست اندرکاران امر هستیم، ضمن اینکه مدیریت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی باید در این امور خود را مشاور مدیریت شهری بداند و اعضای شورای فرهنگ عمومی نیز اکتفا به جلسات ماهیانه در فرمانداری نکنند، همچنین منتظر راهکار شورای منتخب دوره ششم پل سفید نه در کلام بلکه در عمل می باشیم.
زمانی می توانیم به شعارهای پرطمطراق درآمد پایدار، اقتصاد گردشگری، رفاه شهری و… دل خوش کنیم که در عمل مشاهده کنیم نه در شعار، این یادداشت فقط در خصوص مجموعه رفاهی پارک کندوان و پیشنهاد احداث مغازه در مسیر جاده اصلی تنظیم شده است.
