چند­صدایی در “نتی به نام سکوت”

به گزارش “خط شمال” مجسمه­‌های امیر­شاهرخ فریوسفی در نمایشگاه “نتی به نام سکوت”، آواز و نوای آزادانه را در بستر سکوت حروف فراهم کرده است.

حروفی که ساز شده­اند، پرنده شده­اند، ساز و پرنده شده­اند. از نت سکوت، موسیقی و از سکون مجسمه­ها، حرکت برمی­خیزد، نت سکوت بیش از هر چیز آوا و نواست و سکون پرندگان آهنی، جز، پرواز نیست.

خواندن، نواختن و رفتن در یگانگی حروف، سازها و پرندگان تکثیر می­شود. حروف و پرندگان در مجسمه­ های فریوسفی از تعدد نوارهای آهنی که کنار هم یا با فاصله از هم حرکت می­کنند، شکل گرفته ­اند، گویی مجسمه­ها زاییده باور به تکثر هستند و تکثر را در یگانگی پدیده­های سه­گانه (حروف، سازها و پرندگان) بیان می­کنند.

تکثری که از نوارهای آهنی شکل­دهنده مجسمه­ها ظهور می­کند و در تنوع مجموعه حروف، سازها و پرندگان نمایشگاه تداوم می­یابد، جان می­گیرد و چندصدایی را در “نتی به نام سکوت” در زمان و مکان بی­انتها منتشر می­کند.

صداهایی که در همزیستی تا همیشه و هر جا حرکت می­کنند و از دیوارها و سدها هم گذر می­کنند. چنانکه نوارهای آهنی که مجسمه­ها را ساخته­اند، امتداد می­یابند و گاهی به پایین یا بالا و چپ یا راست گردش می­کنند تا راهشان را ادامه دهند، پرنده شوند و همچنان رونده باشند.

موسیقی و صدا در مجسمه­ ها بر بستر متمایز سکوت و نتی به نام سکوت  در تعامل وجه نمادین و نشانه­ای شکل می­گیرد. فریوسفی در نتی که سکوت نام دارد همه شرایط، مقدمات و عوامل را برای آواز و موسیقی فراهم کرده و وجه نشانه­ای آثارش بستری برای رهایی ساخته است. سکوت میدان گشوده­ای است برای صداها، برای چندصدایی.

نمایشگاه نتی به نام سکوت در وجه نشانه­ای و معنامندش در فضای سیال بینامتنی شناور است و در مناسبات و خوانش بینامتنی معنای فرارونده می­یابد.

معنا، فقط در بستر این نمایشگاه شکل نمی­گیرد، در ارتباط مولفه­ های درونی این آثار و نمایشگاه و آثار پیشین هنرمند و رخدادها و فرایندهای اجتماعی و فرهنگی ساخته می­شود و هنرمند و مخاطب هم در این فراروندگی معنا نقش دارند.

نتی به نام سکوت مرز روشن و مشخصی با پیرامون خود- نمایشگاه پیشین هنرمند و جریان­های اجتماعی – ندارد و مدام با آن­ها در گفتگوست.

احتمال خواندن پرندگان بسیار است

پرندگان فریوسفی همان­هایی هستند که سال گذشته در قفس بودند، اما حالا از قفس­ها بیرون آمده اند و هم­نشین سازها شده­اند، قفس­ها از آثار رفته اند و سازها جای آن­ها آمده­اند، گویی سازها همان قفس­ها هستند که تحول یافته­اند.

پرندگان در قفس در دورترین فاصله با خواندن و رفتن بودند، آواز خواندن پرندگان وقتی در قفس بودند، ناممکن می­نمود و  عنوان نمایشگاه “این پرنده قفس نمی­خواند” هم  از این امر محال گفته بود.

اما حالا پرندگان کنشگران فعالی هستند که قفس­ها را شکسته­اند، از آن­ها ساز ساخته­اند و  سازها جای قفس را گرفته­اند،آماده و در آستانه خواندن و نواختن.

تغییری که از سال گذشته تاکنون در آثار هنرمند رخ داده است، پرندگانی که از قفس بیرون آمده­اند، سازهایی که جایگزین قفس­ها شده­اند و فراهم شدن ملزومات خواندن و نواختن، در بستر اجتماعی و فرهنگی خوانش می­شود و در ارتباط با پرندگانی که سال گذشته در قفس بودند و تعامل با مخاطب، معنای بینامتنی پیدا می­کند.

سال گذشته نمایشگاه “این پرنده در این قفس نمی­خواند” در گالری نگر برگزار شد با پرندگانی که در قفس بودند و آوازشان امر ناممکن بود و حالا در همین گالری، در نمایشگاه “نتی به نام سکوت” همه چیز برای آواز پرندگان و نوای سازها مهیاست، اکنون اینجا احتمال آواز خواندن و ساز نواختن بسیار است.