به گزارش “خط شمال” فرید مهرام در این خصوص اظهار داشت: برداشت باریجه، تیپ بندی می‌شود و کارشناس با شناسایی تیپ‌های انبوه، نیمه انبوه و پراکنده را تعیین می‌کند و سپس برآورد صمغ از سوی کارشناس صورت می‌گیرد، پس از این مراحل قطعه بندی برای سه سال انجام می‌گیرد و هر سال فرد حق برداشت از تنها یک قطعه را دارد و پس از سه سال، مجدداً گیاه که برای برداشت صمغ، تیغ زنی صورت گرفته است مورد ترمیم قرار می‌گیرد و مجدداً برداشت صمغ از قطعه نخست آن صورت می‌گیرد.
وی با اشاره به اهمیت احیای گیاهان دارویی در بخش مرتعی استان، تصریح کرد: نخستین سیاست برای احیای گونه‌ها بحث تأمین علوفه دام است و گیاه دارویی باریجه جزو تنها گونه‌هایی در این بخش است که به عنوان علوفه دام نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد، سیاست دوم به ارزش اقتصادی این گونه باز می‌گردد که توجیه اقتصادی را در پی دارد.
کارشناس مسئول منابع طبیعی و آبخیزداری مازندران- ساری تاکید کرد: ارزش اقتصادی باریجه در دنیا بسیار بالا است و متأسفانه علیرغم گونه‌های متعدد گیاهان دارویی در مازندران متأسفانه با فقدان صنایع تبدیلی گیاهان دارویی در استان مواجه هستیم و باید فضا به نحوی شکل بگیرد که سرمایه‌گذاران در این بخش نیز ورود کنند و ظرفیت بسیار خوب و درآمدزایی در حوزه صادرات به شمار می‌آید که تمرکز و توجه مضاعفی را می‌طلبد.
مهرام با اشاره به عزم بلند منابع طبیعی مازندران- ساری برای احیای گونه‌های ارزشمند گیاهان دارویی در بخش مرتعی استان گفت: امسال با توجه به کتابچه طرح، احیای گیاه دارویی ارزشمند باریجه در ۱۵ هکتار از مراتع انجام شده است و این احیا شامل ۱۲ هکتار کپه کاری و ۳ هکتار بذرپاشی می‌باشد.
وی افزود: اگر عملیات احیا به صورت مکانیزاسیون صورت گیرد موجب هجوم گونه‌های مهاجم به مراتع و موجب نابودی گونه‌های بومی مراتع استان خواهد شد. لذا دو روش کپه کاری و بذرپاشی برای احیای باریجه استفاده می‌شود تا از تخریب مراتع جلوگیری شود.
کارشناس مسئول منابع طبیعی و آبخیزداری مازندران- ساری یادآور شد: همه ساله کار احیا گونه‌های گیاهان دارویی با محوریت حفظ پوشش مراتع انجام می‌گیرد که در کنار این امر می‌تواند برای دامدار ضمن تأمین علوفه دام، یک فعالیت اقتصادی نیز محسوب می‌شود.
