همه عشق و احساسی که گاهی می‌شنویم اصلا شغل نیست و صرفا برای تفریح انجام می‌شود، به‌دور از قضاوت‌های نادرست…
ما خبرنگارها بیکار نیستیم اما مدام قلم‌مان روی زمین می‌ماند چرا که با وجود اینکه رسانه مهم‌ترین ابزار ارتباطی در قرن حاضر است و نقش مهمی در تحقق آزادی اطلاعات ایفا می‌کند ما همچنان امیدوارم به اصل ۲۴ قانون اساسی که بیان کرده مطبوعات و خبرگزاری‌ها در بیان مطالب آزاد هستند، جامه عمل پوشانده شود.
مدام فکر نوشتنم و گاهی یادم می‌رود زندگی در جریان است؛ سال ۱۴۰۰ باز هم سالی تکراری برای خبرنگار بود؛ گرامیداشت روز خبرنگار قصه پر غصه تکراری اصحاب رسانه است اما خستگی‌ها و کنایه‌‌ها همان، یاد و خاطره خبرنگاران مازنی که طی یکسال گذشته با قلم‌شان همراه بودیم و آنها را از دست دادیم گرامی.
خبرنگاران این روزها خود سوژه می‌شوند و مسؤولان سعی می‌کنند از آنها به‌عنوان دروازه‌بانان خبر در جامعه تجلیل کنند، ثانیه‌هایی که تصاویر نشان‌دهنده تقدیر از اصحاب رسانه است، خود ما در ذهن‌مان فکر سوژه‌های روزهای بعد.
تمام دغدغه خبرنگار نوشتن است و قلم بر زمین نمی‌گذارد اما اگر بگذارند، گاهی چنان مورد انتقاد است و لحظه‌ای بعد مورد تقدیر!! این دوسویه‌گی و ناهمخوانی چند سالی می‌شود که بدرقه راه کاری من و همکارانم است؛ هر گاه به نظر آنها خوب نوشتیم مورد تمجید مسؤولان و هرگاه نقدی بود، اعتراض به‌همراه داشت.
خبرنگاری یک هنر با دغدغه است که هیچ‌گاه دیده نشد و ما همچنان امیدوار تا بستر کاری حرفه‌ای همراه با رقابت سالم فراهم شود و از رکن چهارم دموکراسی در کشورمان به شیوه درست استفاده کنند.
خبرنگاری از دید دیگران شاید شغلی ساده و لذت‌بخش باشد اما یک خبرنگار حرفه‌ای مدام با دغدغه و مشکلات دست و پنجه نرم می‌کند که آیا شود یا نشود.
با توجه به اینکه گفته می‌شود؛ امروز مردم اعتمادی به رسانه‌ها ندارند و به فضای مجازی و کانال‌های غیرداخلی گرایش بیشتری دارند و احساس می‌کنند حرف‌شان زده نمی‌شود و به‌گوش مسؤولان نمی‌رسد؛ رسالت ما سنگین‌تر خواهد بود.
کار خبرنگاری پر از استرس، دغدغه و همراه با مشکلات زیادی بوده اما دغدغه آن همیشه برایم شیرین و جذاب است و بیشتر لحظه‌های زندگی‌ام را صرف کار مورد علاقه‌ام می‌کنم؛ اگرچه حق‌التحریر ما یک شوخی بزرگ محسوب می‌شود اما با درآمد ناچیز در عرصه خبر صرفا به دلیل علاقه شخصی فعالیت خواهیم کرد.
ورق خوردن کاغذ تقویم و نشان دادن ۱۷ مرداد ماه همیشه برایم یادآور تلخ‌ترین خاطره‌ام در عرصه خبر خواهد بود که هر روز تکرار می‌شود،بی‌توجهی مسؤولان! نشنیدن صدای خبرنگار و پاسخ ندادن به آن!
دست‌کم انتظار یک خبرنگار از یک نماینده مجلس یا مدیران شهرستان خودم ارزش نهادن به کار خبری است اما هر روز این اتفاق تلخ برای من تکرار می‌شود.
طی دو سال اخیر که کل دنیا و کشور عزیز ما ایران درگیر شیوع ویروس کووید ۱۹ بوده و تا به امروز که به‌عنوان کرونا دلتا در جامعه ما تاخت و تاز می‌کند؛ ما خبرنگاران یک لحظه قلم بر زمین نگذاشته و پیگیر اطلاع‌رسانی اخبار به همشهریان خود هستیم.
زمانی‌که شاید ثانیه‌ای برای خواندن خبر مخاطبان صرف کنند ما دقیقه‌های زیادی برای نوشتن زمان گذاشته‌ایم؛ انتظارات از پوشش‌های خبری خبرنگار از طرف مسؤولان زیاد اما توجه کم.
ما خبرنگاران بیکاریم نیستیم اما قلم‌مان روز زمین مانده تا امروز را در صف دیدن تصاویر خود و سوژه‌شدن‌مان بگذرد.
