به گزارش “خط شمال” فهیمه رکنی کارشناس جامعه شناسی در گفت‌وگو با خبرنگار ما در خصوص حادثه کربلا اظهار داشت: عبدالله بن حسین بن علی مشهور به علی اصغر، فرزند شیرخوار امام حسین (ع) است که در واقعه کربلا به شهادت رسید.
وی با اشاره به اینکه او عبدالله رضیع نیز خوانده می‌شود، افزود: برخی کتاب‌های تاریخی قاتل او را حرملة بن کاهل اسدی نوشته‌اند، در بین مردم مشهور است که او شش ماهه بوده و با تیر سه شعبه شهید شد، هر چند در منابع متقدم چیزی در این باره نیامده است، اما شیعیان به عنوان باب الحوائج به او متوسل می‌شوند.
کارشناس جامعه شناسی ادامه داد: حضرت علی اصغر دارای ویژگی‌هایی است از جمله «اَشبَهُ النّاسِ بِرَسُولِ اللهِ (صلی الله علیه وآله) معروف است که سر مطهّر دو شهید از بدن جدا نشد و آن‌ها عبارتند از علی اصغر و حُرّبن یزید ریاحی لیکن بعضی نوشته‌اند: ابو ایوب غنوی دستور داد تا جسد این کودک را بیابند و سرش را از تن جدا کرده، بالای نیزه کنند و در مجلس عبیدالله سر امام حسین و سر علی اصغر در یک تشت بوده است.
رکنی تصریح کرد: امام (علیه السلام) از میان جسد‌های شهدا، تنها جسد علی اصغر را دفن کرد؛ بدن علی اصغر را با خون گلویش رنگین و آنگاه او را دفن کرده است.
وی خاطرنشان کرد: علی اصغر تنها شهیدی است که روی دست پدر جان داد. نوشته اند که در لحظه جان دادنش منادی از آسمان ندا داد؛ دَعْهُ یا حُسَین فَإِنَّ لَهُ مُرْضِعاً فِی الْجَنَّةِ او را به خدا بسپار چراکه در بهشت شیردهنده‌ای برای اوست.
این کارشناس جامعه‌شناسی گفت: امام خون او را به آسمان پاشید و قطره‌ای از آن به زمین نیامد، درباره اثر تیر حرمله و اصابت آن به حلقوم او، آمده است: «فَذَبَحَهُ» یعنی تیر گلویش را «برید»، در حالی که تیر در محل اصابت سوراخ ایجاد می‌کند. به نظر می‌رسدکه نوک تیر را پهن ساخته بودند و به همین علت گلوی او را بریده است.
رکنی یادآور شد: علی اصغر مصداق کامل و بارز مظلومیت بود چراکه او طفل بود و نمی‌توانست بر ضد سپاه دشمن کاری انجام دهد، پس از شهادت او امام (علیه السلام) سر به آسمان کرد و فرمود: «وَ انْتَقِمْ لَنا مِنَ الظّالِمِینَ» خدای انتقام ما را از جفاکاران بستان.
وی در پایان با بیان اینکه شهادت مظلومانه او، یکی از حوادث کم نظیر و فراموش نشدنی تاریخ کربلا است، گفت: تنها جنازه‌ای را که امام حسین (علیه السلام) تشییع کرد و از میدان تا کنار خیمه‌ها آورد، علی اصغر بود.
